Wczoraj miałam dziwną przygodę na przejściu dla pieszych. Zamyślona szłam sobie z psem po chodniku, a że pies szwajcarski, oryginalny jak nóż wojskowy, to zobaczywszy przejście wykoncypował, że na pewno przechodzimy na drugą stronę. No to dałam się pociągnąć. Sytuacja na przejściu wyglądała następująco:

Czyli nieciekawie. Autobus stał na przystanku, za nim trzy samochody zasłaniając całą widoczność. Nauczona wieloletnim doświadczeniem złapałam psa krótko i ostrożnie wyjrzałam zza samochodów, czy można iść. W tym samym momencie zauważyła mnie kobieta kierująca jeepem nadjeżdżającym po przeciwległym pasie. Kobieta bardzo mocno zahamowała, aż zapiszczały hamulce. Zatrzymała się już na pasach (ale na początku), wyłączyła silnik, wyskoczyła z auta i nóż zaczęła mnie przepraszać, psa głaskać i sprawdzać, czy na pewno żywy i nie ranny. Ranny na pewno nie był, bo grzecznie czekaliśmy na przeciwnym pasie kilka kroków od jej samochodu, ale na pewno wkurzony, bo on tu wyszedł siusiu, a jakaś obca baba go obmacuje. Ja też nie wiedziałam, o co właściwie jej chodzi, ale jako że jak wszyscy wiedzą, jestem dość nieśmiała w obcych językach, które słabo znam, to bąkałam tylko pod nosem : „pas de probleme”.

Sytuacja była głupia, ale po paru sekundach stała się jeszcze głupsza, bo z samochodu, który stał ostatni za autobusem wyskoczył mężczyzna, który mi oznajmił, że on tu zostaje na świadka i już wzywa policję… Cooo? A po co tu policja? Tu odezwała się moja polska krew od pokoleń niechętna do zwierzeń wobec stróży prawa. W kilku słowach wytłumaczyłam, że przecież nic się nie stało, ja jestem cała, pies cały, i specjalnie wyjrzałam, bo wiedziałam, że kierowca jadący z naprzeciwka nie będzie nic widział. Po czym zgarnęłam psa i oddaliłam się pospiesznie z miejsca zdarzenia.

Oto właśnie pies odpowiedzialny za to całe zamieszanie:

Prawda, że absurdalne? Szczególnie dla tych, którzy jeszcze się nie domyślili, że wydarzyło się to nie w Polsce, a w Szwajcarii. Przypomniało mi się potem jedno zdarzenie w Polsce.

W kwietniu wraz z moim szwajcarskim chłopakiem pożyczyliśmy w Warszawie samochód i udaliśmy się na Wielkanoc do Białowieży. Jedziemy ekspresówką, no nie wiem czy ekspresówką, ale na pewno drogą, gdzie się nieźle grzało, a co jakiś czas były sobie przejścia dla pieszych. W jednej wiosce, nie pamiętam gdzie, stała sobie przed przejściem babuleńka. Steve nie zastanawiając się raz ani dwa razy zahamował i zatrzymał się przed przejściem. Starsza pani na nas spojrzała i się nie poruszyła.

Steve: – Ale o co chodzi, dlaczego ona nie przechodzi?

Ja: – Bo się chyba boi.

Steve: – Ale przecież jest na przejściu?

Z tyłu zaczął się robić korek. W końcu babuleńka zebrała się na odwagę i zrobiła dwa kroki po przejściu. W tym samym momencie, kierowca samochodu stojącego za nami się konkretnie zniecierpliwił i ominął nas po drugim pasie solidnie klaksoniąc. Babcia zamarła. Steve zdębiał. Kilka kierowców z tyłu nacisnęło również na klaksony. Ufff, wysiadłam z samochodu, złapałam babcię, która wyglądała jakby miała atak serca i próbowałam przeprowadzić przez jezdnię. Starsza pani na początku stawiała opór, jakbym chciała jej zrobić krzywdę, ale w końcu zaczęłyśmy przechodzić, powolutku, krok za krokiem. Starsza pani zaczęła mi się tłumaczyć, że ona tylko do kościoła wyspowiadać się przed Wielkanocą, a jutro dopiero przyjeżdża wnuk z Anglii, ale jutro Wielka Sobota, to ksiądz będzie zajęty. Mi się zrobiło naprawdę przykro, tak przykro, że w oczach stanęły mi łzy. I tak naprawdę głupio zaczęłam tym razem ja tłumaczyć: Widzi pani, wszystkim się śpieszy, może do bliskich jadą…

Steve nie powiedział słowa przez następną godzinę jazdy, jakby zupełnie nie zrozumiał, o co właściwie w tej sytuacji chodziło. Po pierwsze: zupełnie nie mieściło mu się w tej szwajcarskiej łepetynie, że ktoś mógłby się bać przejść przez przejście dla pieszych. Nawet rzucił teorię, że ona na pewno chciała popełnić samobójstwo, albo że tak naprawdę to nie chciała przejść przez tą jezdnię, tylko tak po prostu się zatrzymała, żeby podziwiać widoki. Po drugie, zupełnie nie wiedział jak odnieść się do tego, że ktoś mógł wyprzedzić na pasach, ot tak, po prostu, umyślnie, nie przez przypadek. Próbowałam nieco tłumaczyć, że, cóż, u nas się po prostu nie staje przed przejściem, jeśli ktoś czeka na poboczu. Pieszy zwykle wchodzi z buta na przejście i, ryzyk-fizyk, auto po prostu musi się zatrzymać!

Steve: – Ale jak to? To wy macie jakieś inne przepisy drogowe niż europejskie?

Ja: – Eeeee… Nie… Tak po prostu jest…

To są dwie skrajne sytuacje. Pokazują pewną tendencję i sposób myślenia, co oczywiście nie oznacza, że wszyscy Szwajcarzy jeżdżą jak aniołki, a Polacy jak piraci drogowi. To, że na polskich drogach trwa regularna wojna wszystkich ze wszystkimi to już truizm, nuda i nic nowego. Ale dlaczego polscy kierowcy nie szanują pieszych? Deszcz jak z cebra, zimno i ślisko, a za przejściach dla pieszych słychać „Szybciej, babo!”, „No gdzie mi włazisz pod koła starucho!”, „Gdzie leziesz, przecież możesz chwilę poczekać, aż nikt nie będzie jechał…” I z drugiej strony, piesi, którzy muszą w końcu się władować pod jakiś samochód, żeby wymusić pierwszeństwo, które na przejściu dla pieszych im się należy jak psu buda! Polacy, czy wy nie macie wystarczającego stresu w pracy i w domu, żeby sobie jeszcze dokładać adrenaliny? Może małą meliskę rano proponuję zamiast kawy?