Są różne rodzaje samotności. Jest samotność w tłumie, w nieudanym związku, w rodzinie. Jest samotność mentalna, gdy nie znaleźliśmy swojego plemienia i siedzimy w wytartych kapciach na kanapie z osobami, która nas nie rozumieją, ale nie zmieniamy kanapy, bo razem jest raźniej. Tak fizycznie raźniej, nawet jeśli nie psychicznie. Jest samotność gdzieś na końcu świata, gdy naprawdę nie mamy dookoła śladu człowieka. Jest też samotność taka najbardziej realna, która teraz jest niemodna. „Jestem sama, ale nie samotna”. „Jaka samotna? Jestem singielką.” Samotność brzmi dramatycznie jak przyznanie się do porażki. Może dlatego tak bardzo mnie rusza, gdy ktoś mówi:

– Jestem samotny.

Świadomie użyłam męskiej końcówki. Z moich obserwacji wynika, że dziewczyny o wiele lepiej radzą sobie z samotnością. W ich wykonaniu to bardziej wygląda jak na planie „Seksu w wielkim mieście”, nawet gdy w przypadku Szwajcarii jest to miasteczko lub wieś i rano po fakcie kioskarka klepie nas znacząco po ramieniu i częstuje fajkiem. Polskie dziewczyny mają tu dobrą markę, więc pozostają długo samotne, tylko i wyłącznie wtedy, gdy wybierają, przebierają i mają bardzo specyficzne wymagania. Mężczyźni? No cóż. Tu już jest trochę inaczej.

– Czyli jesteś singlem? – dopytuję się jeszcze tak dla porządku, gdy słyszę takie dramatyczne wyznanie.

– Tak, jestem singlem / jestem rozwiedziony – brzmi odpowiedź – ale „jestem samotny” lepiej oddaje mój stan. Widzisz, dobija mnie kompletnie wracanie do pustego, ciemnego mieszkania. Weekendów nie cierpię, gdy jest zła pogoda. Gdy jest ładnie, całe dnie jeżdżę na rowerze / wspinam się / latam paralotnią / chodzę po górach / żegluję. Gdy jest brzydko, nie wstaję z łóżka.

Tutaj budzi się we mnie zwykle załatwiacz cudzych problemów. Nie masz pracy? Tu są strony z ogłoszeniami. Pracodawca cię oszukał? Możesz zrobić to i to. Jesteś samotny?…. Ech… A Tinder? Portale randkowe? Kółka zainteresowań? Imprezy? Powoli zaczynam sobie zdawać sprawę z tego jednak, że podczas gdy to są świetnie rady w przypadku kobiet, w przypadku mężczyzn nie jest to takie oczywiste.

Weźmy pod uwagę najpierw chociażby portale randkowe. Nie wiedzieć czemu w Szwajcarii jest olbrzymia dysproporcja między ilością kobiet a mężczyzn na tychże. Dysproporcja, która właściwie nie wiadomo, skąd się wzięła. Przecież nie ma znaczącej różnicy między ilością panien i kawalerów w Szwajcarii. Dlaczego więc dziewczyny tak niechętnie korzystają z wirtualnych pomocy do znalezienia partnera? Polacy stają więc w szranki z nie tylko z nieproporcjonalnie większą ilością mężczyzn, ale także nierzadko z mężczyznami o wyższym statusie społecznym – Szwajcarami czy ekspatami. Wiem, poruszony przeze mnie temat jest co najmniej kontrowersyjny i odnosi się do stereotypów, że kobiety wybierają mężczyzn, którzy im imponują. Jak jednak mają dokonać wstępnej selekcji, skoro profile w aplikacjach randkowych zawierają zdjęcia i zaledwie kilka słów o kandydacie – słów, w których trudno zawrzeć to, kim tak naprawdę jesteśmy? Portale sprzyjają płytkim kontaktom i wzmacniają stereotypowe podejmowanie decyzji o partnerze. Tam zawsze bankier będzie stał wyżej od kierowcy, i to nic, że bankier w czasie wolnym uprawia hazard, a kierowca jest muzykiem…

Skoro więc nie aplikacje randkowe, to może kluby, spotkania na żywo? To faktycznie może działać, jeśli jest się duszą towarzystwa. Zbyt często rozmawiam jednak z ludźmi, którzy nie lubią imprez, źle się czują wśród nieznajomych, ale mimo to w Szwajcarii uczestniczą w całej gamie wydarzeń, na które w Polsce nawet nie zwróciliby uwagi. Kolejny samotny wieczór w domu wydaje im się trudniejszy niż kilka godzin sztucznych uśmiechów.

Mam wrażenie, że dziewczyny mają łatwiej nie tylko pod względem dostępności męskiego towarzystwa, ale również koleżanek. Chociażby na takim polonijnym facebooku w Szwajcarii w bród grup matek, pięknych, feministek, szyjących, przedsiębiorczych, wymieniających się ubraniami, kobiet sukcesu. Nie trzeba tak mocno szukać, żeby znaleźć bratnie dusze dopasowane intelektualnie, artystycznie, światopoglądowo… Kluby oparte na wspólnych zainteresowaniach tylko dla mężczyzn? Nie znam, ale jeśli istnieją, jestem w stanie sobie wyobrazić jakie wzbudzają emocje i zarzuty o dyskryminację. Grupy koedukacyjne skupiające osoby o podobnych zainteresowaniach są za to o wiele mniej aktywne towarzysko i otwarte niż te wyłącznie kobiece.

Trudno jest być samotnym mężczyzną na emigracji. Znam dwóch takich, którzy postanowili do sprawy podejść niestandardowo, zapoznali Polki w Polsce i potem je sobie wyeksportowali do Szwajcarii. Ale to nie jest zawsze skuteczne. Jednemu z nich się udało i po dziś dzień żyją sobie szczęśliwie jak dwie ptaszynki. Drugi został sam jak palec albo pies.

– Mam tego dosyć. Wracam do Polski. Żadne pieniądze ze Szwajcarii nie są tego warte.

– (…)

Nie wiem, co na to odpowiedzieć. Być może w Polsce naprawdę byłoby łatwiej?

Zdaję sobie sprawę z tego, że mogę nie mieć racji. W końcu ilu ludzi, tyle historii. Znam kilka par Polaków ze Szwajcarkami i ekspatkami. Znam związki poznane przez Tinder. Znam kilku stałych bywalców burdeli, którzy twierdzą, że bliskość sobie już dawno odpuścili. Znam też kilka Polek, które były same w Szwajcarii przez kilka dobrych lat i nie znalazły nikogo, mimo aktywnych poszukiwań. Dlatego bardzo interesują mnie Wasze doświadczenia. Samotny na emigracji? Singiel na emigracji? Jak to jest, gdy w domu nie czeka na Was druga połówka, dzieci i pies?