Nigdy przez te 30 lat życia nie przypuszczałam, że zacznę się kiedyś uczyć francuskiego. Angielski przerabiałam od przedszkola, niemiecki od podstawówki, był jeszcze romans z hiszpańskim (Dos cervezas!) i małe tete-a-tete z rosyjskim (Pażałsta!). Natomiast francuski zawsze mi się kojarzył z czymś, co już dawno przebrzmiało, trudne toto, nie da się przeczytać, żeby ktoś na Ciebie nie spojrzał jak na ignorantkę, a jak już chcesz zapisać czyjąś złotą myśl, to się okazuje, że żeby było poprawnie trzeba dołożyć z pięć samogłosek w dziesięciu różnych miejscach.

Dlatego też nawet, jak wszystkie znaki na niebie i ziemi zaczęły wskazywać na to, że napotkany raz na krakowskim Kazimierzu pięknooki Szwajcar to raczej nie jednonocna przygoda ( a i nie półroczna), trzeba było się powoli powolutku zacząć uczyć. Byłam tym niezwykle podekscytowana, cóż, w końcu język miłości i sztuki. Wyobrażałam sobie, że po pierwszej lekcji jak wychrypię pierwsze zdanie niskim głosem „Je n’ai regretté rien…” to wszyscy padną, włącznie z moim. Jak się okazało, na pierwszej lekcji nie przerabia się słownictwa do wyrażenia tych ważkich uczuć ino „Bonjour” i „Je m’appelle Joanna”, co po mojemu brzmiało: „Bąyyyyyyyyyyyyyyżurrrr”, „Żeyyyyyyyymayyyyyyypeleyyyyyya-nie!yyyyyyyyyyyżemapelyyyyyyyyyżoana”. Czyli zdechły słoń, proszę Państwa, a jak nawet nie zdechły, to zdychający, taki już z lekka podsmrodywujący.

Wracając do opowiadania o moich walkach: Wybrałam kurs dla początkujących, gdzie jak się oczywiście okazało, jedyną początkującą byłam ja. I tak:

– A Pani miała jakiś kontakt z językiem?

– Nie, w ogóle. W sumie to pięć lat i pisałam z niego maturę, ale tak to w ogóle, w ogóle…

(Yyyyyyy…)

– A Pani?

– A nie, nie, jaki francuski, wcale, że-ną-pli-cer-tę-mą-u-wła-la-bla-la-la

(Że-ną-coooo?)

Ale to nie historia mojego spektakularnego upadku. Panie może i miały wiedzę, ale nie miały MOTYWACJI! Moja motywacja wiernie czekała na każde spotkanie i cieszyła się z każdego mojego Bonjour i Merci, trzymała kciuki za każde Pardon, a przy Excuse-moi przekładała do przodu kolejny bilet na wspólny wykradziony weekend. I nawet stwierdziła, że ten zdychający słoń, to całkiem słodkie zwierzę (ale tak w ogóle, to przejdźmy już teraz kochanie na angielski, dobrze?).

Kurs był w całości po polsku i w połowie przegadany o dupie maryni, ale tu nie o to, nie o to. Po połowie roku padła decyzja: rzucam wszystko i jadę do Szwajcarii, podbijać nowe kontynenty, nieść dobrą nowinę i w ogóle zdobyć świat (bo serce już tam na mnie czekało). Podekscytowana, napojona opowieściami, że „po trzech miesiącach to ty już będziesz płynnie”, „Hanka wyjechała i ani be ani me, a teraz uczy emigrantów”, w oczekiwaniu na pierwszą możliwość mojej płynnej wypowiedzi o tym, kim jestem i co tam u licha robię (bo tylko to zdążyłam przerobić)… Rzeczywistość jednak, Panie i Panowie, rzeczywistość i mój trudny charakter dały w swe znaki.

Bo jak można nauczyć się rozmawiać, jeśli się potrafi mówić, ale tylko wtedy, gdy nikt nie słyszy. Jeśli ktoś dopytuje „Pardon”, to ja spłoniona umiem tylko powiedzieć „Parle-wu-ongle?”. A jak nie, to w nogi. No nic, żalić się nie będę, ewentualnie opowiadać anegdotki o sobie samej i tysiącu śmiesznych sytuacji (hehe teraz śmiesznych, ale w rzeczywistym czasie to nie wiem, nie wiem:)))

Bozia talentu nie dała, za to szczere oczy i miły uśmiech, co niestety też wychodzi na złe. Bo jak jestem ze Stevem nikt nie chce rozmawiać z kolesiem, który wygląda na żołnierza, który chce zaraz komuś przypier… tylko z tą blond dziewczynką o wyglądzie przedszkolanki. I oczywiście, biorę na klatę ten cały wykład po francusku, przytakując „O, oui, oui, si, exactement” i patrząc prosto w oczy z miłym uśmiechem czekam na odpowiedź Steva. A potem z uśmiechem pełnym satysfakcji widzę oburzenie wyemancypowanych Szwajcar, że ten gburowaty cham nawet nie da dojść do słowa tej delikatnej dziewczynce. Dobrze mieć takiego rottweilera! Woof, woof!