Wielka Brytania się eksituje (nie ekscytuje się tym razem), a wszyscy dookoła płaczą. Nie wiedzą za bardzo dlaczego, ale płaczą. Ogłosili konic świata, apokalypsę i armagiedon, a nawet nie załapali, mam wrażenie, co to za sobą pociąga. Każdy papla tylko o wartościach, otwartości i zaletach / wadach wielokulturowego społeczeństwa. Im bardziej ktoś się łapie za serce i sięga do języka emocji, tym bardziej podejrzewam, że został otumaniony przez slogany. Bo przecież za wyjściem z UE głosowali ci, którym ktoś coś wmówił. A teraz płaczą ci, którym również ktoś coś wmówił. Mało kto analizuje na zimno, do czego to zmierza. Mam taki cytat na początek, który obrazuje całkiem dobrze wiedzę społeczeństwa o Brexicie. Znalazłam go gdzieś na Twitterze i nie zareagowałam, więc uciekł mi gdzieś w przestworza Internetu, dlatego nie przytoczę Wam go dosłownie i nie podam autora. Komentarz brzmiał mniej więcej tak: „Brexit? Czy to znaczy, że w końcu nas wywalili z Euro?”
Szwajcarskie Blabliblu
Polka na emigracji w Szwajcarii – blog o Szwajcarii
