Jeśli nie wierzysz, że malutka rzecz może mieć wielkie znaczenie wrzuć całą czarniutką, malutką skarpeteczkę do białego prania. Albo wybierz się razu jednego ze mną na jogę na otwartym powietrzu…

Zerknijcie sobie na to zdjęcie:

To jest St-Sulpice na brzegu Jeziora Genewskiego. Pod tym uroczym 11-wiecznym kościółkiem na trawce 2 razy w tygodniu gdy jest pogoda odbywają się zajęcia jogi, w których staram się uczestniczyć. Razu jednego podczas powitania słońca rzeczone słońce zasłonił mi długi, czarny cień. Otworzyłam zdziwione oczy tracąc balans i zobaczyłam nikogo innego tylko wysokiego mężczyznę stojącego nade mną i wpatrującego się ze zdziwieniem w moje wygibasy. Przyszła kryska na matyska – pomyślałam. To diabeł! Wyszedł pewnie z jakiejś niefortunnie otwartej czakry i zaraz zabierze mnie na grilla w charakterze szaszłyka. Kościół katolicki jednak miał rację!

–       A co to tu się odbywa?

–       Zajęcia jogi, proszę księdza!

Ufff było blisko. To ksiądz!

No, to będzie zwarcie – pomyślałam. Ksiądz wersus nasz mistrz jogi. Oczami wyobraźni już widziałam gorącą dyskusję o szkodliwości jogi dla duszy ludzkiej, więc rozsiadłam się wygodnie bynajmniej nie w pozycji lotosu i rozejrzałam się na boki szukając wzrokiem najbliższego sklepu z popcornem i zimnym piwkiem.. Ksiądz jednak mnie zawiódł. I to wcale nie na ścieżki raju. Zapytał:

–       Nigdy nie ćwiczyłem jogi. Mógłbym spróbować?

Kopara mi opadła. Nie no, tego szwajcarskiego księdza trzeba by wysłać na nauki do Polski. Jako jedyna w szanownym gronie przedstawicielka narodu wybranego już odchrząkiwałam, żeby go ostrzec przed zgubnym wpływem owijania sobie nogi pięć razy dookoła szyi na późniejsze negocjacje ze Świętym Piotrem. Otwierałam już usta, gdy nagle przyszło mi do głowy, że w sumie nie mój cyrk, nie moje małpy… A joga razem z księdzem to brzmi niemal perwersyjnie!

Ksiądz ulokował się tuż obok mnie i przez całą godzinę się na mnie gapił. Nie, to nie jest tak, że mam jakiś przerost ego i bawią mnie opowieści o gapiących się księżach w czasie jogi. Bynajmniej! Ksiądz się gapił, bo był początkujący. Uwierzcie, że nie jest łatwo powtarzać ruchy mistrza jogi, którzy stoi naprzeciw w lustrzanym odbiciu. Ja też zgapiam jakieś nieznane mi pozycje od sąsiadów.

Jako że ksiądz się gapił, to ja chyba po raz pierwszy byłam tam myślami, gdzie być powinnam, czyli „tu i teraz”. Wiecie, jak to jest w czasie jogi (albo i nie wiecie): na początku mistrz mówi, żeby zapomnieć o wszystkich troskach dnia codziennego, poczuć trawę pod tyłkiem i niebo nad głową, wykonać sobie nad swoją głową taką wirtualną kopułę, przez którą nic się nie może przebić i być myślami tu i teraz w swoim ciele. Im częściej mistrz mówi „tu i teraz”, tym bardziej ja jestem „gdzie indziej”. Nomen omen, u mnie po prostu chyba za bardzo jarzy pod tą kopułą…

Tym razem jednak ksiądz mnie zmobilizował. Pomyślałam, że nie będę klechy wodzić na jakieś moje myślowe manowce. Wreszcie stałam się dla kogoś autorytetem w dziedzinie wschodnich technik medytacji i nie zamierzam tego spieprzyć. Więc z uduchowioną miną mówiącą jak niewiele mnie obchodzi codzienność, tylko ten tego energia przyrody, gwiezdne drogi, tuturu, wiecie o co biega robiłam te wszystkie koty, świece i mosty jak jakaś kobra albo inny tygrys. I nawet byłam sama z siebie zadowolona!

Pomyślisz, że taka joga na świeżym powietrzu z widokiem na Alpy i Jezioro Genewskie zdaje się marzeniem. Słyszysz tylko ptaki i szum fal. Za plecami masz średniowieczną kaplicę, pod nogami czujesz ziemię-matkę, a w majtkach czujesz… o nie!… mrówka!

Jestem w przezroczystej bańce, nie dotyczy mnie nic, co przyziemne… Mrówko, czy ty nie wiesz, że ja właśnie jestem zen? Zen jestem, w mordę, przestań mnie łaskotać w moje auć! Ksiądz się patrzy na mnie z żywym zainteresowaniem. Łzy płyną mi po czole, gdy stoję na głowie, a mrówka wędruje po moim udzie raźnie sobie przytupując i pocierając sobie raciczki z ukontentowania.

Przegrałam! Zamiast położyć się spokojnie żebro po żebrze i wyjąć sobie owada z majtasków, zrobiłam dziki przewrót w tył i krzycząc w niebogłosy zaczęłam się gorączkowo otrzepywać ku rozbawieniu i zdziwieniu innych uczestników.

Mistrz jogi na to z uroczym uśmiechem:

–       Byłaś dziś taka wspaniała, Joanna, a teraz znów jesteś sobą! Witaj z powrotem!

O, potęgo małych rzeczy! Potrafisz zniszczyć nawet najszczelniej tworzony imidż doskonałości.

Życzę Wam wszystkim miłych wakacji!