Historia, którą Wam dzisiaj opowiem zdarzyła się już jakiś czas temu. Potrzebowałam jednak tych kilku miesięcy na zmiędlenie tego w głowie, przetrawienie i wymyślenie morału. I co? I morału nie ma! Bo w zasadzie, jak zwykł mi powtarzać taki jeden profesorek na jednym z moich licznych kierunków studiów – news jest wtedy, gdy to Czerwony Kapturek zje wilka. Gdy wilk zje Czerwonego Kapturka, to nuda, panie…

U mnie właśnie wilk zje Czerwonego Kapturka. Ni ma puenty. Stereotyp jest stereotypowy i nie ma wywrotowego przekazu, który daje do myślenia i frapuje jeszcze po północy. Za to pewnie czeka na mnie milion komentarzy, które będę musiała moderować. Dlatego apeluję, Panie i Panowie, ja jako autorka tego bloga odpowiadam za to, żeby wszystko tutaj się odbywało w granicach obowiązującego prawa. Za komentarze też odpowiadam. Więc jeśli coś będzie miało nawoływało do nienawiści rasowej albo innych takich sympatycznych spraw, to ja będę zmuszona to usunąć. I to nie będzie ani oficjalna deklaracja moich poglądów ani pokaz politycznej poprawności…

Wiecie dobrze – jeśli od czasu do czasu czytujecie mojego bloga – że nienawidzę przegródek, szufladek i pudełek. Piękna, nie znaczy głupia, Szwajcar nie znaczy zimny i bogaty, Polak nie znaczy pijany złodziej (ale życzliwy i z fantazją!), a Arab nie znaczy terrorysta. Niestety, ta historia nie należy do najlepszych przykładów moich poematów zagrzewających do walki z tymi absurdalnymi frazesami. Bo jest obrzydliwie wręcz stereotypowa. No ale wiecie – nie powinnam opisywać tylko tego, co pasuje do mojej wersji rzeczywistości, a ignorować całą niewygodną resztę…

Bohaterką też historii jest moja koleżanka Magda (wszystkie imiona w tej historii zostały zmienione), Polka pracująca w Szwajcarii w dość dużej szwajcarskiej firmie, w której najbardziej liczy się kontakt z klientami. Antybohaterem historii jest Ahmed – jej kolega z pracy, pochodzący z jednego z krajów Maghrebu, lat około 50. Idąc prosto do sedna: Ahmed wiele razy delikatnie rzecz ujmując dokuczał naszej rodaczce suponując iż „ma ochotę na chuje czarnych klientów” w obecności wyżej wymienionych. Magda, zachowując kamienną twarz – w końcu w pracy musi się zachowywać profesjonalnie, wiele razy reagowała tylko półgębkiem „zamknij się, idioto”, aż wreszcie miarka się przebrała, żyłka pękła i Polka pokazała na co ją stać. A stać było ją na wiele, bo nasza bohaterka ćwiczy boks, kick-boxing i nie wiem, co jeszcze, w każdym razie lubi tłuc Murzynów i innych dużych chłopców, mimo że nie jest ani rasistką ani ksenofobką.

Po kolejnej seksistowskiej uwadze Ahmeda, Magda nie przedłużając, przy wszystkich zszokowanych klientach, strzeliła go tak w pysk, że go znokautowała, po czym wykrzyczała nieco rozhisteryzowanym głosem, że „jest małym brudnym Arabem z małym fiutem i że po prostu zazdrości tym wszystkim Murzynom!”.

Sprawa skończyła się skargą Magdy na Ahmeda i vice versa – skargą Ahmeda na Magdę. W wyniku tych wszystkich obopólnych skarg, to Ahmed otrzymał naganę od kierownictwa firmy. Okazało się jednak, że to nie jedyna nagana, jaką otrzymał, więc żeby nie zostać wyrzuconym z firmy musiał złożyć sprawę do sądu. Także Magda chcąc nie chcąc została oskarżona o zniesławienie, bo przecież Ahmed nie jest „małym brudnym Arabem z małym fiutem” (ja to Wysokiemu Sądowi udowodnię!) i o naruszenie nietykalności cielesnej (kobieta mnie bije!).

Spotkałam zaaferowaną i całą roztrzęsioną Magdę tuż po wyjściu z rozprawy w jednym z centrów handlowych w Lozannie, a jako że obie miałyśmy wolną godzinkę, ja drżałam z niecierpliwości, żeby usłyszeć całą historię, a Magda nie mogła się doczekać, żeby ją opowiedzieć, usiadłyśmy na ławce i zaczęłyśmy rozmowę (monolog na jednego aktora i niecenzuralne gesty, znaczy się!).

Magda była tak poruszona, że nie była w stanie przetłumaczyć tej historii na polski, wobec czego wszystko pewnie zostało zaprotokołowane przez wszystkich przypadkowych przechodniów, a słowo „bite” (chuj w wersji francuskiej, tak samo wulgarny i bez cenzury jak nasz) padło z kilkadziesiąt razy. Nikt jej jednak nie zrugał, a zebrało się nawet trochę ciekawej publiczności.

W każdym razie oto historia rozprawy sądowej Magdy. Rzeczony Ahmed tłumaczył, iż „on tylko chciał sprawić przyjemność swojej koleżance z pracy, oddając czarnych klientów w jej ręce, ponieważ wiedział, że ma do nich słabość.” Na oskarżenia Magdy, że często była przez niego wyzywana od dziwek, odpowiedział, że „przecież każdy wie, że biedne, polskie dziewczęta muszą pracować w takim a nie innym zawodzie, żeby się tutaj w Szwajcarii utrzymać”. A tak w ogóle, to on oponuje, że ma „małego, brudnego chuja”. I jego koleżanka z pracy, uderzając go z pięści w twarz przy ludziach uraziła jego arabski honor i on życzy sobie przeprosin. Czyli wiecie, festiwal pogrążania się bul bul bul…

Suma summarum oczywiście koleżanka Magda wygrała rozprawę i otrzymała gratis za darmo poradę od sędziego, żeby imć Ahmeda oskarżyć z wolnej stopy o molestowanie seksualne w pracy. Czyli sprawa się pięknie rozwiązała i wszyscy później żyli długo i szczęśliwie (gwoli wyjaśnienia koleżanka jeszcze żyje, mimo obrażenia arabskiego honoru…).

Na końcu Magda tylko powiedziała, że nigdy w życiu nie widziała tak czerwonego ze wstydu adwokata tego kolesia i sędziego. Za to jej adwokatka powiedziała, że to była najlepsza sprawa w jej życiu i nie weźmie od niej ani centyma… A po zastanowieniu dodała, że inaczej, weźmie, ale ściągną kasę z Ahmeda. I że bardzo przeprasza, ale ją boli brzuch, bo cały czas musiała się kontrolować, żeby nie rypnąć ze śmiechu.

Oto moja historia. Puenty brak. Wilki chodzą i dziabają. Komentujcie zgodnie z regułami, mes cheris!