Nie piszę, nie dzwonię. Wiem, wiem, za to mam usprawiedliwienie lekarskie! Podejrzenie zapalenia wyrostka robaczywego. Moje robaczki się zbiesiły i miały niby wyrosnąć w wyrostku. Czyli kilka dni wiłam się jak robaczek z bólu, a potem zwiedziłam szwajcarski szpital, gdzie moje robaczki się przestraszyły panów w kitlu, także wyniki badań mi wyszły idealne. Dostałam więc silny lek przeciwbólowy i wypis do domu. Dlatego jeśli dziś będę pleść farmaceutozony, to znaczy, że jestem pod wpływem. I wiecie…mam usprawiedliwienie od lekarza!

Natomiast śpieszę donieść co-nie-co o szwajcarskiej służbie zdrowia. Kochani! Jak chorować, to tylko w Szwajcarii! Jak będziecie planować złamanie nogi, ręki, potylicy, trzustki, czy innych przy- lub naddatków, to niechcący się dobrze ubezpieczcie, a potem przypadkowo zahaczcie o Lozannę.

Z polskimi szpitalami boleściwie się spotkałam po tym, jak dość poważnie skręciłam sobie nogę po tym, jak po pijoku ganialiśmy się na rolkach ze współlokatorami. (Ach te czasy beztroskiej młodości.) Pamiętam jak przez mgłę (bo odlatywałam z bólu co 5 minut), że czekaliśmy w nieklimatyzowanej Izbie Przyjęć szpitala przez coś około 5 godzin. Ja czekałam na leżąco na podłodze, bo nie było wolnych krzesełek. I jeszcze kibelek był nieczynny, więc siusiu się robiło w krzoczkach. A że byłam w nieco dość kiepskim stanie z nogą napuchniętą jak ciężarny Hippopotamus Gorgops, to co się nakombinowałam, jak się nieosiusiać. Po wielu próbach i błędach stwierdziliśmy ze współlokatorami, że oni mnie będą trzymać w powietrzu i śpiewać na cały głos „La-la-lalalala” ze Smerfów. Wypaliło, ale nogawka spodni i but mojego kolegi Jarka już nigdy nie były takie same, bo mój narząd celowniczy złapał kichę. To było drugie w kolei najbardziej traumatyczne siusianie w mojej historii życia. Pierwsze to te, jak policja mnie przyłapała w buszu przed krakowskim Aghem w sytuacji in flagranti. Po długim czasie oczekiwania – dup! – w gips i do domu. A jak mam się właściwie poruszać? A kto to wie, nie ma nawet kogo zapytać o jakiś sklep medyczny, wypożyczalnię kuli, czy coś.

Tak to bywało w Polsce. A jak to bywało w Szwajcarii? Wiecie, trzeba być twardym nie miętkim, także zdychałam w samotności przez jakieś trzy dni. Zresztą, jako dumny członek rodu Jabłońskich ze strony mojej mamy, nie mogłam tak szybko oddać się w medyczne objęcia. Wiecie, ja wyrosłam w przekonaniu, że doktor to tak jak ksiądz. I to nie o to chodzi, że jeden leczy ciało, a drugi duszę, o nie. Najpierw jak przychodzi ksiądz do chorego, to przecież po ostatnie namaszczenie, a później przychodzi lekarz, żeby stwierdzić śmierć. Taka rola lekarzy według mojej rodziny. Także ostatnie słowa wujka to były: „Tylko-nie-do-szpitala…”, a i nawet moja babcia przed udaniem się do szpitala  wyznała mojej cioci: „Córko, pieniądze na pogrzeb są schowane w słoiku za szafą”, co daje pewne wyobrażenie na temat opinii mojej rodziny na temat banków…

Także długo nie chciałam się poddać, ale jak już zaczęło mnie rwać w boku jak oddychałam, no to stwierdziłam, że czas umierać – idę do szpitala. Na szczęście najbliższy szpital znajduje się 3 minuty od nas samochodem.

Godzina 20:30, na Izbie Przyjęć kilka osób, dzwonimy specjalnym dzwonkiem i już za moment przyjmuje nas lekarz, żeby wstępnie stwierdzić, czy akurat nie trzeba mi zrobić natychmiast jakiegoś sztucznego oddychania. Lekarz wygląda akurat tak (Jude Law, to Ty?), że poważnie zastanawiam się nad zaprzestaniem oddychania, ale Steve tak wiernie i dzielnie przytrzymuje moje ramię, że stwierdzam, że uch, nie teraz. Po wstępnym zbadaniu lekarz pyta, czy teraz naprawdę boli i oferuje zastrzyk, żebym wytrzymała czas od pobrania krwi do jej zbadania. (Łał….) Pobiera krew, dostaję głupiego jasia w żyłę i zostaję ułożona w osobnej sali szpitalnej.

Steve dostaje ładny fotelik do siedzenia wiernie u mojego prawego, obolałego boku. Po pobraniu krwi zostaliśmy sami przysypiając przez około 1 – 1,5 godziny. Po czym przyszedł do nas następny lekarz (Keanu Reeves, to Ty?) na badanie.

Moje wyniki krwi są na tyle dobre, że reszta badań w dniu następnym. W dniu następnym tylko przekraczam próg, a już dostaję gustowną koszulkę z tyłkiem na wierzchu tak jak z amerykańskich filmów. (Nie wiem, czy to też polski standard, bo nigdy nie leżałam w polskim szpitalu.)

Przychodzi bardzo miła i uśmiechnięta pielęgniarka (Scarlet Johanson, to Ty?), przedstawia mi się, pomaga rozebrać i ułożyć na łóżeczku i ułożyć oparcie łóżka, żeby było mi wygodnie, ustawia oświetlenie, żeby nie raziło mnie w oczy, a ja się zastanawiam, gdzie tu jest haczyk.

Potem zakłada takie śmieszne urządzenie  na żyłę i pobiera krew, jeszcze więcej krwi, a później pyta, czy aby nie chcę siusiu, bo też chciałaby je pobrać. Po drodze jeszcze wskazuje przycisk alarmowy, jakbym czegoś chciała. Przychodzi kolejny lekarz, również bardzo estetyczny (George Clooney, to Ty?) i przedstawia się jako ginekolog chcący zbadać moje kluczowe elementa.

Moje kluczowe elementa są akurat schowane pod bawełnianymi majtaskami w słoniki, bo nie za bardzo przewidziałam taką sytuację. Przed lanczykiem przychodzi znowu ten lekarz co na początku mnie przyjmował na podsumowanie badań. Oczywiście nic mi nie jest, bo moje robaczki z wyrostka były tak oszołomione tym dobrostanem z samego Hollywoodu, że aż się schowały. Doktor sobie siada na łóżku, ot tak sobie pogadać, a co robię, jak mi się podoba Szwajcaria, bo jego rodzina też pochodzi z Sardynii, ale on się urodził już tutaj blablabla… A ja sobie myślę – jakie dobre uczynki ja niegodna popełniłam, żeby z marzenia Polaków – szpitala w Leśnej Górze zostać apgrejdowana na plan „Grey’s Anatomy”. I jak to się stało, że właśnie McDreamy siedzi sobie na moim łóżka i gawędzi o życiu…

Steve poczuł konkurencję i się ogolił i założył koszulę, żeby odebrać z tego szpitala. Z tym pozytywnym akcentem zakończę moje wywody. Jeśli ktoś chce sobie pójść do galerii sztuki i popodziwiać, albo do dżungli i połowić, to z chęcią przekażę namiary szpitala. Niech moc będzie z Wami!